Met of zonder permissie? Deel III
Planet MultiMedia 16 juni 2001
Wat is het verschil tussen Direct Mail in je brievenbus en Direct Mail in je e-mailbox? In je brievenbus vind je tegenwoordig nooit meer een brief die begint met de mededeling dat antwoorden geen zin heeft omdat het toch maar eenmalig is. Is dit een grap? Nee. Alleen al de laatste dagen ettelijke malen gezien.
Ook is het laatste papieren aanbod om over te gaan tot penisvergroting langer geleden dan ik mij kan herinneren, en is Viagra (kort na het Internet uitgevonden) uitsluitend via e-mail verkrijgbaar en niet in de Wehkamp-catalogus.
Wie zijn de schuldigen? In de eerste plaats natuurlijk de hufters die mailtjes versturen waarin valselijk wordt geclaimd dat de geadresseerde zich ooit heeft geregistreerd.Laatst kreeg ik er weer een binnen, met een aanbieding een pornosite te bezoeken. Afzendadres was afkomstig uit het domein ‘mail.com’, een internet e-mailprovider. In het mailtje werd de geadresseerde gewezen op de mogelijkheid tot afmelding (gebeurt lang niet altijd), en voor de verandering heb ik er maar eens gebruik van gemaakt. Tevergeefs, want de (ongetwijfeld gratis) portie schijfgeheugen van het afzendadres bleek vol.
Dat er ook medeschuldigen zijn, blijkt als je vervolgens bij mail.com gaat protesteren tegen deze vorm van ongewenste intimiteit. Mail.com heeft namelijk een speciaal adres waarop je misbruik van hun accounts kunt aanmelden. Wat gebeurt ermee? Helemaal niets. Mail.com is kennelijk alleen maar geinteresseerd in het rapporteren van het aantal mail.com-accounts, en – ondanks een trotse vermelding van een heuse fair use policy - niet wat met die accounts gebeurt.
Overigens laat ook mail.com zien hoe je gruwelijk in de fout kunt gaan met de brave new possibilities van de brave new cyberworld. Wie een mail stuurt naar het misbruik-meldingsadres, krijgt een automatische e-mail terug met een bedankje voor het insturen, en met de melding dat je klacht binnen tweemaal 24 uur zal worden beantwoord.
Ik weet niet hoe het met U is, maar zulke e-mailtjes bezorgen mij altijd een warm gevoel. Hoe prachtig toch, deze soepele samenwerking tussen mens en machine. Natuurlijk is het godsonmogelijk dat de nijvere customer service medewerkers van mail.com iedere e-mail onmiddellijk alvast van een geruststellend ‘I hear you’-antwoord voorzien. Dat laat je een machine doen! En vervolgens gaan in alle rust de mensen aan het werk om, ongetwijfeld wederom in harmonie met de hun ter beschikking staande geoliede machine, je probleem te lijf te gaan. Men bekommert zich om mij, en laat dat onmiddellijk blijken zodat ik er vertrouwen in krijg dat mijn probleem straks ook daadwerkelijk wordt opgelost.
Ik wacht nu nog.
Toch wordt er ook serieus werk verricht in de cyber-DM. Neem nu MyButler.nl, de ‘Personal Guide to Good Taste & Bad Manners’. Dat van die slechte manieren klopt, getuige het feit dat bij iedere aflevering minmaal 150 kB bij je naar binnen wordt gepropt. Dat van die goede smaak kan ik niet goed verifieren. MyButler is namelijk zwak in tekst en sterk in plaatjes, en om sneller door mijn e-mails heen te komen heb ik die optie nu eenmaal standaard uit staan.
Jammer jongens, volgende keer beter.
Moeten we ons druk maken over die preoccupatie met dubieuze sex en aanbiedingen van laag allooi? Ik denk van niet. Hoort bij het Internet, zullen we maar zeggen.En over die goedbedoelende idioten dan, die onleesbare mailings versturen of over ‘Megabyte Morons’ die denken ‘ach, het is toch mijn geld en mijn bandbreedte niet’? Niet echt, sinds Darwin weten we dat dit slag vanzelf een keer uitsterft.
Nee, waar de cyber-DM zichzelf de meeste schade mee berokkent is het hardnekkig rondsturen van ongenuanceerde tapijtbombardementen, hagelschot en andere ongerichte aanbiedingen. Cybermarketeers sturen kennelijk geen post aan mensen van wie ze denken dat ze geinteresseerd zijn, nee, ze sturen post aan ongelukkigen van wie ze het adres hebben.
Hier is iets vreemds aan de hand. Bijna alle dot-com businessmodellen zijn gebaseerd op het doen van investeringen om een zo groot mogelijke klantenbasis te verwerven, om over die mensen vervolgens zo veel mogelijk gegevens te verzamelen. Menig miljoen is opgebrand aan klantenwerving, of aan verkoop met korting of zelfs gratis weggeven om mensen maar in je klantenbestand te krijgen. Klinkt goed, want je kunt iemand het best van dienst zijn als je het een en ander over hem/haar weet.
Maar wat gebeurt er vervolgens met die gegevens? Niets. Meest voorkomende reden is overigens het omvallen van de desbetreffende dot-com. Maar een goede tweede is angst. Angst voor de publieke opinie, angst dat je klanten je massaal de rug toekeren, angst om te worden aangepakt door de wetgever.
Helemaal ongegrond is die angst niet. Consumenten laten zich niet alles welgevallen, en dom zijn ze ook niet. Maar dat laatste betekent ook dat iedereen snapt dat een levrancier of dienstverlener die je goed van dienst wil zijn , toch het een en ander over je moet weten. Alleen als je iemand kent, of iets over zijn voorkeuren of zijn levenssituatie weet, heb je enige kans van slagen om hem of haar iets nuttigs aan te bieden.
De werkelijkheid is anders. Serieuze aanbieders zitten op enorme, doorgaans volstrekt rechtmatig verkregen gegevenshoeveelheden die ze niet durven gebruiken. En incompetente idioten en gewetenloze opportunisten misbruiken ieder gegeven waar ze toevallig de hand op weten te leggen.
Een internet-jaar is een maand in de werkelijke wereld. Zal Direct E-mail er ook dertig maanden over doen om volwassen te worden? Ik weet het, ik heb het al eerder gevraagd, maar het blijft me bezig houden.
Nog dertien maanden. De teller loopt.
Wat is het verschil tussen Direct Mail in je brievenbus en Direct Mail in je e-mailbox? In je brievenbus vind je tegenwoordig nooit meer een brief die begint met de mededeling dat antwoorden geen zin heeft omdat het toch maar eenmalig is. Is dit een grap? Nee. Alleen al de laatste dagen ettelijke malen gezien.
Ook is het laatste papieren aanbod om over te gaan tot penisvergroting langer geleden dan ik mij kan herinneren, en is Viagra (kort na het Internet uitgevonden) uitsluitend via e-mail verkrijgbaar en niet in de Wehkamp-catalogus.
Wie zijn de schuldigen? In de eerste plaats natuurlijk de hufters die mailtjes versturen waarin valselijk wordt geclaimd dat de geadresseerde zich ooit heeft geregistreerd.Laatst kreeg ik er weer een binnen, met een aanbieding een pornosite te bezoeken. Afzendadres was afkomstig uit het domein ‘mail.com’, een internet e-mailprovider. In het mailtje werd de geadresseerde gewezen op de mogelijkheid tot afmelding (gebeurt lang niet altijd), en voor de verandering heb ik er maar eens gebruik van gemaakt. Tevergeefs, want de (ongetwijfeld gratis) portie schijfgeheugen van het afzendadres bleek vol.
Dat er ook medeschuldigen zijn, blijkt als je vervolgens bij mail.com gaat protesteren tegen deze vorm van ongewenste intimiteit. Mail.com heeft namelijk een speciaal adres waarop je misbruik van hun accounts kunt aanmelden. Wat gebeurt ermee? Helemaal niets. Mail.com is kennelijk alleen maar geinteresseerd in het rapporteren van het aantal mail.com-accounts, en – ondanks een trotse vermelding van een heuse fair use policy - niet wat met die accounts gebeurt.
Overigens laat ook mail.com zien hoe je gruwelijk in de fout kunt gaan met de brave new possibilities van de brave new cyberworld. Wie een mail stuurt naar het misbruik-meldingsadres, krijgt een automatische e-mail terug met een bedankje voor het insturen, en met de melding dat je klacht binnen tweemaal 24 uur zal worden beantwoord.
Ik weet niet hoe het met U is, maar zulke e-mailtjes bezorgen mij altijd een warm gevoel. Hoe prachtig toch, deze soepele samenwerking tussen mens en machine. Natuurlijk is het godsonmogelijk dat de nijvere customer service medewerkers van mail.com iedere e-mail onmiddellijk alvast van een geruststellend ‘I hear you’-antwoord voorzien. Dat laat je een machine doen! En vervolgens gaan in alle rust de mensen aan het werk om, ongetwijfeld wederom in harmonie met de hun ter beschikking staande geoliede machine, je probleem te lijf te gaan. Men bekommert zich om mij, en laat dat onmiddellijk blijken zodat ik er vertrouwen in krijg dat mijn probleem straks ook daadwerkelijk wordt opgelost.
Ik wacht nu nog.
Toch wordt er ook serieus werk verricht in de cyber-DM. Neem nu MyButler.nl, de ‘Personal Guide to Good Taste & Bad Manners’. Dat van die slechte manieren klopt, getuige het feit dat bij iedere aflevering minmaal 150 kB bij je naar binnen wordt gepropt. Dat van die goede smaak kan ik niet goed verifieren. MyButler is namelijk zwak in tekst en sterk in plaatjes, en om sneller door mijn e-mails heen te komen heb ik die optie nu eenmaal standaard uit staan.
Jammer jongens, volgende keer beter.
Moeten we ons druk maken over die preoccupatie met dubieuze sex en aanbiedingen van laag allooi? Ik denk van niet. Hoort bij het Internet, zullen we maar zeggen.En over die goedbedoelende idioten dan, die onleesbare mailings versturen of over ‘Megabyte Morons’ die denken ‘ach, het is toch mijn geld en mijn bandbreedte niet’? Niet echt, sinds Darwin weten we dat dit slag vanzelf een keer uitsterft.
Nee, waar de cyber-DM zichzelf de meeste schade mee berokkent is het hardnekkig rondsturen van ongenuanceerde tapijtbombardementen, hagelschot en andere ongerichte aanbiedingen. Cybermarketeers sturen kennelijk geen post aan mensen van wie ze denken dat ze geinteresseerd zijn, nee, ze sturen post aan ongelukkigen van wie ze het adres hebben.
Hier is iets vreemds aan de hand. Bijna alle dot-com businessmodellen zijn gebaseerd op het doen van investeringen om een zo groot mogelijke klantenbasis te verwerven, om over die mensen vervolgens zo veel mogelijk gegevens te verzamelen. Menig miljoen is opgebrand aan klantenwerving, of aan verkoop met korting of zelfs gratis weggeven om mensen maar in je klantenbestand te krijgen. Klinkt goed, want je kunt iemand het best van dienst zijn als je het een en ander over hem/haar weet.
Maar wat gebeurt er vervolgens met die gegevens? Niets. Meest voorkomende reden is overigens het omvallen van de desbetreffende dot-com. Maar een goede tweede is angst. Angst voor de publieke opinie, angst dat je klanten je massaal de rug toekeren, angst om te worden aangepakt door de wetgever.
Helemaal ongegrond is die angst niet. Consumenten laten zich niet alles welgevallen, en dom zijn ze ook niet. Maar dat laatste betekent ook dat iedereen snapt dat een levrancier of dienstverlener die je goed van dienst wil zijn , toch het een en ander over je moet weten. Alleen als je iemand kent, of iets over zijn voorkeuren of zijn levenssituatie weet, heb je enige kans van slagen om hem of haar iets nuttigs aan te bieden.
De werkelijkheid is anders. Serieuze aanbieders zitten op enorme, doorgaans volstrekt rechtmatig verkregen gegevenshoeveelheden die ze niet durven gebruiken. En incompetente idioten en gewetenloze opportunisten misbruiken ieder gegeven waar ze toevallig de hand op weten te leggen.
Een internet-jaar is een maand in de werkelijke wereld. Zal Direct E-mail er ook dertig maanden over doen om volwassen te worden? Ik weet het, ik heb het al eerder gevraagd, maar het blijft me bezig houden.
Nog dertien maanden. De teller loopt.
posted by Jos. at Saturday, June 16, 2001
