Rood reedzj
Planet MultiMedia 20 februari 2004
Van de week moest ik weer eens onbedaarlijk aan Roel Pieper denken. En voor een keer was het nu eens niet aan hemzelf te danken, maar aan onze Oosterburen.
Die gingen collectief op hun snufferd met wat zo langzamerhand een olifantenkerkhof mag worden genoemd: een high-tech-tolgaarsysteem.
Tol vergaren is in principe een van de gemakkelijkste handeltjes die er bestaan. Je zet een poort met een slagboom dwars over de weg en je laat er geen kip langs voordat ze wat munten hebben afgegeven. Voeg daar nog eens bij dat moderne technologie alles tegenwoordig een stuk gemakkelijker en efficiënter maakt, en het besef rijst dat een elektronisch tolsysteem dan wel helemaal een pies-of-keek moet zijn. Iezie, als het ware. Ziehier een korte samenvatting van Piepers befaamde Mobimiles-rapport.
Overigens is dat Pieperiaans zo gek nog niet. Zo hoor ik liever de kreet 'Mobimiles' dan 'Streckenbezogene LkW-Mauterhebung'. De vraag dringt zich op of dat Toll Geschäft van die Duitsers (altijd gedacht dat dat trouwens 'dolle boel' betekende) niet daaraan ten onder gegaan is. Wie eens gaat kijken op de dienstdoende website, weet wat ik bedoel.
Het begint al met de baas van het spul. Die man heet Hans-Burghardt Ziermann, en net zoals het voorgaande heb ik dat niet verzonnen. Hans-Burghardt neemt zijn taak serieus en Duits-gründlich op, en licht de Lieber Internetnutzer gaarne in over de grondslagen van wat hem te wachten staat. Voor de gruwelijke details verwijs ik de lezer naar de website. Hier volsta ik met te vermelden dat de gebruikersservice begint met het aanhalen van Das Gesetz über die Erhebung von streckenbezogenen Gebühren für die Benutzung von Bundesautobahnen mit schweren Nutzfahrzeugen. Sei no moor.
Of het Duitse tolproject is bezweken onder de loodzware last van ontelbare vijf- of meerlettergrepige bewoordingen terwijl het met een veel lichtvoetiger Pieper-aanpak wel succesvol was geweest, zullen we wel nooit weten. Al was het alleen maar omdat Tineke Tolpoort in ons kikkerlandje die proef op de som nooit heeft aangedurfd. Het gegniffel in Den Haag was deze week dan ook luid hoorbaar geweest, als ze het niet drukker hadden gehad met de toiletten van het UWV.
Is het aftikken van een tolbedrag met behulp van een transpondertje onder de voorruit dan zo moeilijk? Hoe komt het toch dat zoiets eenvoudigs zulke onnoemelijke problemen kan opleveren dat zelfs een miljardenconsortium als Toll Collect er een klerezooi van maakt?
Softwareproblemen, zo meldt de berichtgeving. Zelf breng ik de nodige tijd in Singapore door, en daar draait de boel al jaren feilloos. Ook uit het afgelegen Trondheim hoor ik geen enkele klacht. Wat voor software is dat in Duitsland? Microsoft soms?
Dat zou een boel verklaren. De term Blue Screen of Death krijgt in combinatie met de Duitse Autobahn ineens een heel andere betekenis. Ik zie het LCD-display op mijn dashboard al voor me. 'Sie haben nicht bezahlt. Sie dürfen nicht weiterfahren. Drücke OK' geeft een geheel nieuwe invulling aan het al jaren bekende fenomeen verkeersrazernij (rood reedzj op zijn Piepers).
Persoonlijk denk ik dat het project ten onder is gegaan aan de zogeheten we-gaan-nu-alles-in-een-keer-oplossen-aanpak. In normale gevallen is dat al vragen om moeilijkheden, maar in een land als Duitsland is het ronduit dodelijk. Met meedogenloze gründlichkeit is letterlijk alle technologie die de 21ste eeuw te bieden heeft uit de kast gehaald. Transponderkastjes die niet alleen met de wegportalen communiceren maar ook de inmiddels afgelegde afstand berekenen. Wegportalen boven de weg, inductielussen erin. Daarbovenop maken ze gebruik van GPS-navigatiesatellieten en mobiele telefoonnetwerken. En o ja, natuurlijk kun je je ook via het internet aanmelden.
Alles dient om het de gebruiker zo makkelijk mogelijk te maken. Deze hoeft slechts enkele gegevens vooraf in te voeren, waaronder het aantal assen van zijn voertuig. Het aantal assen! Achszal heet dat in het Duits. Pats, weer een nieuwe dimensie! Alsof je een Eimer leeggooit!
En dan heb ik het nog niet eens over de betaalmogelijkheden. Alles onder de zon is mogelijk. Schriftelijk, automatisch, of met je tankkaart. Of op zijn Duits: Lastschriftverfahren, Guthabenkonto oder Tankkarte. Onverminderd het feit dat Internetaanmelders hun Kreditkarte kunnen trekken, natuurlijk. Had ik contanten al genoemd?
Je vraagt je toch af of we Pieper niet op een goed moment naar voren moesten schuiven. Niet voor niets noemt hij zichzelf de Vijfde Macht. Als de traditionele vier machten (wetgever, uitvoerende macht, justitie en ambtenarenapparaat) falen, dan snel Roel erbij halen. Het is maar een idee.
Van de week moest ik weer eens onbedaarlijk aan Roel Pieper denken. En voor een keer was het nu eens niet aan hemzelf te danken, maar aan onze Oosterburen.
Die gingen collectief op hun snufferd met wat zo langzamerhand een olifantenkerkhof mag worden genoemd: een high-tech-tolgaarsysteem.
Tol vergaren is in principe een van de gemakkelijkste handeltjes die er bestaan. Je zet een poort met een slagboom dwars over de weg en je laat er geen kip langs voordat ze wat munten hebben afgegeven. Voeg daar nog eens bij dat moderne technologie alles tegenwoordig een stuk gemakkelijker en efficiënter maakt, en het besef rijst dat een elektronisch tolsysteem dan wel helemaal een pies-of-keek moet zijn. Iezie, als het ware. Ziehier een korte samenvatting van Piepers befaamde Mobimiles-rapport.
Overigens is dat Pieperiaans zo gek nog niet. Zo hoor ik liever de kreet 'Mobimiles' dan 'Streckenbezogene LkW-Mauterhebung'. De vraag dringt zich op of dat Toll Geschäft van die Duitsers (altijd gedacht dat dat trouwens 'dolle boel' betekende) niet daaraan ten onder gegaan is. Wie eens gaat kijken op de dienstdoende website, weet wat ik bedoel.
Het begint al met de baas van het spul. Die man heet Hans-Burghardt Ziermann, en net zoals het voorgaande heb ik dat niet verzonnen. Hans-Burghardt neemt zijn taak serieus en Duits-gründlich op, en licht de Lieber Internetnutzer gaarne in over de grondslagen van wat hem te wachten staat. Voor de gruwelijke details verwijs ik de lezer naar de website. Hier volsta ik met te vermelden dat de gebruikersservice begint met het aanhalen van Das Gesetz über die Erhebung von streckenbezogenen Gebühren für die Benutzung von Bundesautobahnen mit schweren Nutzfahrzeugen. Sei no moor.
Of het Duitse tolproject is bezweken onder de loodzware last van ontelbare vijf- of meerlettergrepige bewoordingen terwijl het met een veel lichtvoetiger Pieper-aanpak wel succesvol was geweest, zullen we wel nooit weten. Al was het alleen maar omdat Tineke Tolpoort in ons kikkerlandje die proef op de som nooit heeft aangedurfd. Het gegniffel in Den Haag was deze week dan ook luid hoorbaar geweest, als ze het niet drukker hadden gehad met de toiletten van het UWV.
Is het aftikken van een tolbedrag met behulp van een transpondertje onder de voorruit dan zo moeilijk? Hoe komt het toch dat zoiets eenvoudigs zulke onnoemelijke problemen kan opleveren dat zelfs een miljardenconsortium als Toll Collect er een klerezooi van maakt?
Softwareproblemen, zo meldt de berichtgeving. Zelf breng ik de nodige tijd in Singapore door, en daar draait de boel al jaren feilloos. Ook uit het afgelegen Trondheim hoor ik geen enkele klacht. Wat voor software is dat in Duitsland? Microsoft soms?
Dat zou een boel verklaren. De term Blue Screen of Death krijgt in combinatie met de Duitse Autobahn ineens een heel andere betekenis. Ik zie het LCD-display op mijn dashboard al voor me. 'Sie haben nicht bezahlt. Sie dürfen nicht weiterfahren. Drücke OK' geeft een geheel nieuwe invulling aan het al jaren bekende fenomeen verkeersrazernij (rood reedzj op zijn Piepers).
Persoonlijk denk ik dat het project ten onder is gegaan aan de zogeheten we-gaan-nu-alles-in-een-keer-oplossen-aanpak. In normale gevallen is dat al vragen om moeilijkheden, maar in een land als Duitsland is het ronduit dodelijk. Met meedogenloze gründlichkeit is letterlijk alle technologie die de 21ste eeuw te bieden heeft uit de kast gehaald. Transponderkastjes die niet alleen met de wegportalen communiceren maar ook de inmiddels afgelegde afstand berekenen. Wegportalen boven de weg, inductielussen erin. Daarbovenop maken ze gebruik van GPS-navigatiesatellieten en mobiele telefoonnetwerken. En o ja, natuurlijk kun je je ook via het internet aanmelden.
Alles dient om het de gebruiker zo makkelijk mogelijk te maken. Deze hoeft slechts enkele gegevens vooraf in te voeren, waaronder het aantal assen van zijn voertuig. Het aantal assen! Achszal heet dat in het Duits. Pats, weer een nieuwe dimensie! Alsof je een Eimer leeggooit!
En dan heb ik het nog niet eens over de betaalmogelijkheden. Alles onder de zon is mogelijk. Schriftelijk, automatisch, of met je tankkaart. Of op zijn Duits: Lastschriftverfahren, Guthabenkonto oder Tankkarte. Onverminderd het feit dat Internetaanmelders hun Kreditkarte kunnen trekken, natuurlijk. Had ik contanten al genoemd?
Je vraagt je toch af of we Pieper niet op een goed moment naar voren moesten schuiven. Niet voor niets noemt hij zichzelf de Vijfde Macht. Als de traditionele vier machten (wetgever, uitvoerende macht, justitie en ambtenarenapparaat) falen, dan snel Roel erbij halen. Het is maar een idee.
posted by Jos. at Friday, February 20, 2004
<< Home