Personal Hell-ectronics

Planet MultiMedia 4 oktober 2002

Twee weken geleden verketterde ik op deze plek de grote communicatieconcerns die verondersteld worden ons deelgenoot te laten worden van al die mooie nieuwe diensten die de techneuten voor ons hebben ontwikkeld. ‘Verondersteld worden’, want ze doen allesbehalve dat. In plaats daarvan bewegen ze zich met kromme tenen en dichtgeknepen billen door de markt, en zien iedere vernieuwing als een bedreiging waar je het liefst een advocaat op afstuurt. De zere plek werd afgelopen week nog eens pijnlijk blootgelegd in een rapport van KPMG, dat onomwonden stelde dat de platenindustrie (nog zo’n zootje anaal gefixeerde nitwits) tientallen miljoenen spendeert aan lobbyisten en advocaten, maar totaal nalaat om het publiek datgene te geven wat ze willen: digitale muziek.

En wat denk je? Nul reacties. Zip. Zero. Een zichzelf respecterende KPNer bijvoorbeeld, zou zich in zijn eer aangetast kunnen voelen en met een verweer komen. Maar nee hoor, zelfs daarvoor ontbreekt kennelijk het lef en de energie.

Dat is des te opmerkelijker omdat je geen halve zin kunt schrijven over het laatste electronische gadget, of er komen reacties en vragen van geinteresseerde lezers. Met andere woorden, tegenover de lethargie van de providers staat een geinteresseerd en aktief uitproberend publiek. En dat uitproberen valt waarachtig niet mee.

Want wie niet stilzitten, zijn de hardware-fabrikanten. De ene na de andere handheld, mobiele telefoon, of hybride tussenvorm vliegt ons om de oren. Wilt U WiFi in huis? Het aanbod aan access points, routers, hubs en switches en alles wat daar tussenin zit valt niet om door te komen. PC mee op reis? Kies maar: laptop, notebook, mininotebook, minimininotebook, super-handheld, handheld, of communicator. En binnenkort nog de Tablet PC.

Geloof me, ik weet waarover ik het heb. Altijd op reis, ben ik in de loop der jaren zodanig afhankelijk geworden van moderne communicatietechnieken dat ik onmiddellijk bereid ben alles uit te proberen dat een verbetering belooft. En kennelijk sta ik daarin niet alleen. Daarom een overzicht van mijn personal electronics-ervaringen.

Laptop
Zelf zweer ik al jaren bij Toshiba Tecra’s, maar da’s een persoonlijke voorkeur. Waarschijnlijk zijn alle andere A-merken kwalitatief net zo goed. Wel blinken de Tecra’s uit in compleetheid qua externe communicatie. Ze komen allemaal standaard met ingebouwde WiFi, en de meeste ook met pre-wired Bluetooth. Dat eerste is een must, het tweede ook maar alleen als je ook over andere Bluetooth-apparaten beschikt. Daarover later. WiFi in je laptop betekent dat je op een alsmaar toenemend aantal plaatsen het ding alleen maar hoeft aan te zetten en je ben tbreedband online. Vliegvelden, stations, conferentie- en winkelcentra, koffieshops (ik bedoel dan de buitenlandse en niet de Nederlandse variant), en ook thuis, als je een WiFi-netwerk hebt. Maar daarover ook later.

WiFi-kaartje kan toch ook? hoor ik U denken. Ja, maar ingebouwd heeft als grote voordeel dat er geen antenne uit je laptop steekt – die zit namelijk in je scherm verwerkt. Wie al over een niet-WiFi-laptop beschikt, raad ik overigens sterk aan wel zo’n kaartje aan te schaffen en met een nieuwe laptop nog even te wachten tot de Intel Banias-processor er is, ergens medio volgend jaar. Dat is een processor waarin dual-band WiFi (er is al een snellere variant beschikbaar, op een ander frequentieband) al ingebouwd zit, met als grote voordeel minder batterijverbruik (25%), plattere inbouw en een lagere prijs. Normaal is ‘wacht nog even’ een totale dooddoener, maar Banias wordt een wezenlijke verbetering op laptop-gebied.

Mobiele telefoon
Ook hier heb ik een sterke merkvoorkeur, gebaseerd op goede ervaringen met vele voorgaande modellen. Ik zal het merk niet noemen omdat iedereen toch wel begrijpt dat ik het hier over Nokia heb. Het enige waar Nokia bijzonder laat mee was, is tri-band. In Europa hebben we twee GSM-frequenties, in Amerika een derde en als je daar wel eens komt, is tri-band een must. Mijn huidige model is een 6310i, mijn tweede Bluetooth-telefoon, voorafgegaan door een Ericsson T68. Die T68 was trouwens een zware tegenvaller, Nokia’s menu-opbouw is gewoonweg nog steeds de beste en het kleurenscherm met icoontjes begon me al gauw te irriteren omdat het qua gebruiksmogelijkheden absoluut niets toevoegt. Het ding zit er voor de sier op.

Bluetooth is erg handig, op twee fronten. Ten eerste, de koptelefoon. Geen gefiedel met draadjes, telefoon in je zak of op de autostoel naast je en telefoneren maar. Waar je alleen aan moet wennen, is als je met de auto tijdens het gesprek stopt en vervolgens uitstapt en de deur achter je dichtslaat. Is me al twee keer gebeurd, en een Bluetooth-verbinding kan daar niet tegen.

Een tweede, erg handig aspect van Bluetooth komt om de hoek kijken als je een Bluetooth-handheld hebt. Wil je een verbinding leggen om bijvoorbeeld e-mail op te halen, dan hoef je alleen je PDA tevoorschijn te halen en op ‘connect’ te drukken. Geen draadjes, niet precies oplijnen zoals met het vermaledijde infrarood, gewoon aanzetten en inloggen. Zo hoort persoonlijke electronica te werken.

Handheld
Daarmee komen we op de PDA. Ik durf het bijna niet te zeggen, maar het interface van de PocketPC sprak me uiteindelijk toch het meeste aan. Goed scherm, prettig interface en de zaak blijkt redelijk stabiel. Ook werkt de meegeleverde synchronisatiesoftware werkelijk uitstekend samen met Windows. Contacten, afspraken en bestanden worden feilloos gesynchroniseerd zodra je het ding in het meegeleverde oplaadstation zet of onder Bluetooth-bereik brengt. Mijn handheld is een iPAQ 3870, gekozen vanwege de ingebouwde Bluetooth.

Voorts heb ik er nog een ‘rugzakje’ bij gekocht, waarin een PC-kaartslot en – prettig en noodzakelijk – een extra batterij. Het PCMCIA-slot is standaard bezet met een Nokia C110 WiFi-kaartje, waarmee ik probleemloos op alle draadloze netwerken inlog die me voor de voeten komen. Groot nadeel is dat door dat alles omvang en gewicht meer dan verdubbelen – hier zal inbouw af-fabriek in toekomstige generaties grote voordelen opleveren. En als ik nu opnieuw een WiFi-kaartje moest kopen, zou ik overigens geen Nokia maar een Compaq kopen. Niet omdat de Nokia niet voldoet, maar omdat een WiFi-kaart van hetzelfde merk in de meegeleverde software een beveiliging bevat die voorkomt dat de kaart de PDA-batterij leegtrekt. Dat laatste is lastig, want kan verlies aan data opleveren.

Een punt van kritiek is overigens die batterij. Weliswaar kom je in de regel de dag wel door met een batterijlading, maar waarom in hemelsnaam geen verwisselbare, zoals in alle mobieltjes vanaf de oudheid het geval was? De enige die dit begrepen heeft, is Toshiba die PocketPC-handhelds levert met verwisselbare batterij.

En tot slot loont ook hier nog even wachten op de volgende generatie, met ingebouwde WiFi en Bluetooth – EN een verwisselbare batterij, naar ik hopen mag. Is aan al die voorwaarden voldaan, dan hoef je er ook geen rugzakje meer bij te kopen en past het ding zelfs in een overhemd-borstzakje.

Volgende week meer. Dan komen de perikelen rond draadloze thuisnetwerken aan de orde, en de software waarmee je al die apparaten aan elkaar hangt.

Een internet-jaar is een maand in de werkelijke wereld. En de Wet van Moore blijft opgaan.